Kendim arkamda kalsın...

Kelimelere sığdıramadığım duygularımla geldim yanına.

Bugüne kadar anlatamadığım ve kendimden kaçtığım duygularımla…
Nihayet karşındayım işte, her şeyi anlatmaya hazır ve nazır.
Ama lütfen dinle beni önce, hemen yargılama
Senden çok korkuyorum, gelme birden üstüme…

Konuşmadan değişti yine suratın, Söyler misin yanlışım nerede benim?

Neden sürekli yalnızlığa mahkûmum?
Neden anlatamıyorum kendimi?
Lütfen Bu kez sadece dinle;

“Sözlerim olmasa, tarifim yok benim,

Düşlerim olmasa, benliğim yok benim,
Ellerin değmese yüreğime, sesim çıkmaz ki benim,
Seninle yaşıyor, sensiz kör oluyorum.
Güneşle yanıyor, gece son buluyorum.
Sonra yok oluyorum, İçimde ağlıyorum
Tapıyorum, çırpınıyorum ve kemirerek batıyorum.
Allah’a – Umuda ve Beynimin çamurlarına”
  
Yazmayı biliyorum sadece,
El değdiremediğim düşler görüyorum.
Dökülüyorlar gerçeklere…
Bu beni daha da çok bulandırıyor, Kendimi arıyor, soruyor, bulamıyorum
Sonra susuyorum, su içiyorum içim daha çok yanıyor.
Susuyorum, sustukça korkuyor ve fazlalaşıyorum haddime.

Boyut seçiyorum, mekân değiştiriyorum, Beynim yine sabit.

Yağmura çıkıyorum, Ağzımı açıyorum, duramıyorum yüreğimde.
Dağlara çıkıyor, ormana kaçıyorum, zamanda eksiliyorum sadece
Yollara düşüyorum, koşuyorum arkamda bırakmak için kendimi.
Geldiğim yer hep aynı. Vardığım yer de. Ve ben hep oradayım.
İstesem de, İstemesem de...

Okan ÖZDEMİR